Alle eerstejaars moeten een stage doen gedurende hun eerste jaar. Omdat Bart en ik hier maar een semester zijn, doen we dit vak niet. Maar Bart heeft zelf een stage geregeld bij HTB en ik wilde ook een paar keer ‘iets’ gaan doen. In het gesprek hierover met verschillende mensen kwam de organisatie ‘Watford New Hope Trust’ (WNHT) steeds naar voren. Daarom ben ik daar maar eens een kijkje gaan nemen.
WNHT is in 1990 begonnen met twee huisvrouwen die vanuit hun geloof iets wilden betekenen voor daklozen. Ze voelden zich aangesproken door het vers uit Jesaja 58 waar het gaat over je brood delen met mensen die honger hebben en onderdak bieden aan daklozen. Ze begonnen daar heel praktisch handen en voeten aan te geven door deze mensen bij hen thuis uit te nodigen(!). Al snel groeide hun idee uit tot een organisatie die probeert mensen die in de problemen geraakt zijn te hulp te komen en een kans te bieden terug te keren in de samenleving. Dat doen ze bijvoorbeeld met een ‘daycentre,’ waar mensen ’s ochtends binnen kunnen lopen voor ontbijt, koffie, thee en een lunch, en ’s middags workshops gegeven worden. Ook zijn er een nightshelter, beschermde woonvormen en sociale werkplaatsen. Een ‘charity shop’ biedt tweedehands spullen aan en de opbrengst gaat naar WNHT.
In die charity shop heb ik een dag meegeholpen. Charity shops zijn heel gewoon in Engeland en iedereen winkelt er, op zoek naar een koopje. Waarom meer betalen als het voor minder kan? Je zou denken dat dit een concept is dat ook bij Nederlanders past, maar toch ken ik niet veel dergelijke winkels in Nederland. In ieder geval runnen veel liefdadigheidsorganisaties charity shops in Engeland, zo ook WNHT. Deze wordt draaiend gehouden door veel vrijwilligers, en de manager heet Polly. Een wervelwind van een vrouw, onvermoeibaar werkend, hoewel ze al tegen de zeventig loopt, hele dag bezig met uitpakken van spullen die gebracht worden, uitzoeken, prijzen en vooral: bemoedigen van bezoekers en vrijwilligers. Ik heb geprobeerd haar bij te houden, maar dat viel niet mee. Aan het eind van de dag was ik helemaal afgedraaid!
Polly heeft ook geregeld dat ik een dagje in het daycentre mee kon draaien, ook al kon dat eigenlijk niet, omdat je een ‘Criminal Records’ controle moet ondergaan die een paar weken in beslag neemt. Degene met wie ze het geregeld had, was er niet op de dag dat ik daar aan kwam ’s morgens vroeg, en ze wisten ook niet van mijn komst, maar omdat ze een vrijwilliger tekort kwamen, kwam ik eigenlijk als geroepen. Zo heb ik de hele morgen schaaltjes pap uitgedeeld, afgewassen, koffie en thee (met melk!) (en veel suiker!) geschonken, afgewassen, in de pan met curry geroerd en nog meer afgewassen. En toen nog meer afgewassen. En ondertussen wat korte gesprekjes met de bezoekers gevoerd.
Wat ik het meest indrukwekkende vond, was dat twee hele gewone vrouwen met dit werk zijn begonnen, vanuit compassie met hun medemens. Heel bijzonder! Verder merkte ik dat de mensen die naar het ‘daycentre’ komen, vooral zoeken naar een normaal menselijk contact. Waardoor ze ervaren dat ze gelijkwaardig behandeld worden in plaats van gemeden, omdat ze onfris ruiken, geen baan hebben en soms zelfs geen huis. En dat is iets, wat iedereen kan doen. Je hoeft geen hulpverlener te zijn, of de problemen van een ander op te lossen. Een luisterend oor en een vriendelijke blik zijn blijkbaar al heel veel waard.
Twee bijzondere dagen!
Boek: Entertaining Angels (Janet Hosier/Liza Hoeksma)
Website: http://www.wnht.org.uk/
Op maandag brachten we nog 1 laatste bezoekje we aan Londen, omdat het werk in ons huis zo opschoot. Op vrijdag verhuisden we het meeste meubilair terug naar de mensen van wie we het leenden, maandag werd er de hele ochtend druk schoongemaakt en ingepakt en zo ook op dinsdag. Gelukkig paste alles met enige moeite in de auto. 
Wat ik het meest indrukwekkende vond, was dat twee hele gewone vrouwen met dit werk zijn begonnen, vanuit compassie met hun medemens. Heel bijzonder! Verder merkte ik dat de mensen die naar het ‘daycentre’ komen, vooral zoeken naar een normaal menselijk contact. Waardoor ze ervaren dat ze gelijkwaardig behandeld worden in plaats van gemeden, omdat ze onfris ruiken, geen baan hebben en soms zelfs geen huis. En dat is iets, wat iedereen kan doen. Je hoeft geen hulpverlener te zijn, of de problemen van een ander op te lossen. Een luisterend oor en een vriendelijke blik zijn blijkbaar al heel veel waard.
Na Inekes ouders, die ons hielpen het huis schoon te maken en te settelen in de eerste paar dagen na de verhuizing, en Barts ouders, waarmee we Sinterklaas vierden en door Londen banjerden, kregen we visite van Wim en Imma.
De dag erna begon het in onze omgeving te sneeuwen zoals het daarvoor nog niet vaak gesneeuwd had. Onze plannen om naar Londen te gaan gingen even in de ijskast, toen we na een bezoekje aan LST bijna niet meer thuis konden komen: alle wegen stonden vast en de metro’s reden nauwelijks meer. 
Later op de middag hebben we toch nog heldhaftig de elementen getrotseerd. Het was een waar avontuur, we zaten steeds in de startblokken om de auto een hellinkje op te duwen als het nodig mocht zijn. Maar Wim loodste ons overal keurig doorheen. 
Vorige week hebben we een weekje pauze genomen van al het studeren uit boeken en achter de piano. En met een goede reden: de familie Gerben, Manon en Anna Mol kwam op visite.
Ook zij hebben een kijkje genomen in ons Engelse leven. Gerben wilde zelfs aan den lijve ondervinden welke krachtproef wij per fiets dagelijks ondergaan. Hij heeft zich kranig geweerd en was onder de indruk van het hellende vlak. Verder werd er gewinkeld, werd Londen door een grijze miezer bekeken en hadden we een verrassende jaarwisseling, waardoor wij onverwachts een paar dagen in Nederland doorbrachten. 
Vanaf het moment dat we verhuisden zijn op zoek gegaan naar een kerk, een tijdelijk geestelijk thuis. We hebben een er een aantal bezocht, zoals St. Andrew's Chorleywood, Soul Survivor Watford, Holy Trinity Brompton in Central London en een Anglicaanse kerk in Northwood. Overal werden we van harte welkom geheten, een warme ontvangst! Maar toen moesten we kiezen… Omdat we aangewezen zijn op onze fiets of het openbaar vervoer werd onze keuze wel een beetje beperkt! Uiteindelijk zijn we bij de plaatselijke baptistengemeente uitgekomen, op 8 minuten lopen van ons huis. Heel prettig om bij een lokale geloofsgemeenschap aan te haken zodat je elkaar ook los van de zondagse bijeenkomsten kunt tegenkomen en zo nodig kunt bijstaan.
Ze hebben, ook al is het een wat kleinere gemeente met ongeveer 70 leden, veel activiteiten, en vaak gericht op mensen die niet elke zondag naar de kerk gaan. Zo was er een Quiz-night, een avond met een talentenjacht en een 'line-dance' avond (die hebben wij overgeslagen :-). 
Zo'n beetje vanaf het begin zijn we gevraagd te helpen bij de muziek in de kerk. We bouwen leuke contacten met de muzikanten op. Bart heeft een keer een 'guitar-night' gehouden en Ineke heeft met een paar tieners die viool en klarinet spelen tweede stemmen geschreven (bijvoorbeeld voor de Carols by Candlelight service - donkere foto). Verder staan we 1x per 2-3 weken op het rooster. Dus we vervelen ons niet en leren snel veel mensen kennen.
Maandagavond was het tijd voor een verlate Sinterklaas. Hoewel wij de kerstboom al hebben staan, rook het huis naar zelf afgebakken gevulde speculaastaart! Verder hadden we pepernoten, kruidnoten, chocoladekruidnoten, taaitaai en chocoladeletters in overvloed. Zelfs nu nog een heel voorraadje. Een gezellig avondje met gedichten, cadeautjes en lekkernijen. Vooral de ballade op het boterbakje was een hit.
Op donderdag zijn ze weer naar huis gegaan en inmiddels veilig aangekomen. De terugreis zullen ze zich denk ik nog lang herinneren…
Op de dag dat we verhuisden liep er een buurman langs die z'n honden uitliet. Hij begroette ons vriendelijk en maakte een praatje. Dit klinkt als een onopvallende gebeurtenis, maar het zou het begin zijn van een leuk contact.
Enkele dagen later waren we op school voor de introductieweek. Wie schetst mijn verbazing als ik daar mijn buurman zie lopen! Blijkt hij Theology & Counseling te studeren! Dat was wel heel toevallig.
Zaterdag hadden we al een klein laagje, maar dat was gauw weer weg helaas. Gisteren was de drukste avondspits in Nederland ooit, maar hier was tot onze teleurstelling geen sneeuwvlokje te bekennen… Wel was het aardig koud, waardoor de versnellingen van m'n fiets waren vastgevroren!