dinsdag 25 januari 2011

Een verhaal dat ik jullie niet wilde onthouden


Alle eerstejaars moeten een stage doen gedurende hun eerste jaar. Omdat Bart en ik hier maar een semester zijn, doen we dit vak niet. Maar Bart heeft zelf een stage geregeld bij HTB en ik wilde ook een paar keer ‘iets’ gaan doen. In het gesprek hierover met verschillende mensen kwam de organisatie ‘Watford New Hope Trust’ (WNHT) steeds naar voren. Daarom ben ik daar maar eens een kijkje gaan nemen.


WNHT is in 1990 begonnen met twee huisvrouwen die vanuit hun geloof iets wilden betekenen voor daklozen. Ze voelden zich aangesproken door het vers uit Jesaja 58 waar het gaat over je brood delen met mensen die honger hebben en onderdak bieden aan daklozen. Ze begonnen daar heel praktisch handen en voeten aan te geven door deze mensen bij hen thuis uit te nodigen(!). Al snel groeide hun idee uit tot een organisatie die probeert mensen die in de problemen geraakt zijn  te hulp te komen en een kans te bieden terug te keren in de samenleving. Dat doen ze bijvoorbeeld met een ‘daycentre,’ waar mensen ’s ochtends binnen kunnen lopen voor ontbijt, koffie, thee en een lunch, en ’s middags workshops gegeven worden. Ook zijn er een nightshelter, beschermde woonvormen en sociale werkplaatsen. Een ‘charity shop’ biedt tweedehands spullen aan en de opbrengst gaat naar WNHT.

In die charity shop heb ik een dag meegeholpen. Charity shops zijn heel gewoon in Engeland en iedereen winkelt er, op zoek naar een koopje. Waarom meer betalen als het voor minder kan? Je zou denken dat dit een concept is dat ook bij Nederlanders past, maar toch ken ik niet veel dergelijke winkels in Nederland. In ieder geval runnen veel liefdadigheidsorganisaties charity shops in Engeland, zo ook WNHT. Deze wordt draaiend gehouden door veel vrijwilligers, en de manager heet Polly. Een wervelwind van een vrouw, onvermoeibaar werkend, hoewel ze al tegen de zeventig loopt, hele dag bezig met uitpakken van spullen die gebracht worden, uitzoeken, prijzen en vooral: bemoedigen van bezoekers en vrijwilligers. Ik heb geprobeerd haar bij te houden, maar dat viel niet mee. Aan het eind van de dag was ik helemaal afgedraaid!

Polly heeft ook geregeld dat ik een dagje in het daycentre mee kon draaien, ook al kon dat eigenlijk niet, omdat je een ‘Criminal Records’ controle moet ondergaan die een paar weken in beslag neemt. Degene met wie ze het geregeld had, was er niet op de dag dat ik daar aan kwam ’s morgens vroeg, en ze wisten ook niet van mijn komst, maar omdat ze een vrijwilliger tekort kwamen, kwam ik eigenlijk als geroepen. Zo heb ik de hele morgen schaaltjes pap uitgedeeld, afgewassen, koffie en thee (met melk!) (en veel suiker!) geschonken, afgewassen, in de pan met curry geroerd en nog meer afgewassen. En toen nog meer afgewassen. En ondertussen wat korte gesprekjes met de bezoekers gevoerd.

Wat ik het meest indrukwekkende vond, was dat twee hele gewone vrouwen met dit werk zijn begonnen, vanuit compassie met hun medemens. Heel bijzonder! Verder merkte ik dat de mensen die naar het ‘daycentre’ komen, vooral zoeken naar een normaal menselijk contact. Waardoor ze ervaren dat ze gelijkwaardig behandeld worden in plaats van gemeden, omdat ze onfris ruiken, geen baan hebben en soms zelfs geen huis. En dat is iets, wat iedereen kan doen. Je hoeft geen hulpverlener te zijn, of de problemen van een ander op te lossen. Een luisterend oor en een vriendelijke blik zijn blijkbaar al heel veel waard.

Twee bijzondere dagen!

Boek: Entertaining Angels (Janet Hosier/Liza Hoeksma)
Website: http://www.wnht.org.uk/

woensdag 12 januari 2011

Bezoek!


Na Inekes ouders, die ons hielpen het huis schoon te maken en te settelen in de eerste paar dagen na de verhuizing, en Barts ouders, waarmee we Sinterklaas vierden en door Londen banjerden, kregen we visite van Wim en Imma.

Zij trotseerden het winterweer in Nederland (17 december) en kwamen ondanks dikke lagen sneeuw en files op de snelweg nog net op tijd bij de boot aan.

De dag erna begon het in onze omgeving te sneeuwen zoals het daarvoor nog niet vaak gesneeuwd had. Onze plannen om naar Londen te gaan gingen even in de ijskast, toen we na een bezoekje aan LST bijna niet meer thuis konden komen: alle wegen stonden vast en de metro’s reden nauwelijks meer. 

Later op de middag hebben we toch nog heldhaftig de elementen getrotseerd. Het was een waar avontuur, we zaten steeds in de startblokken om de auto een hellinkje op te duwen als het nodig mocht zijn. Maar Wim loodste ons overal keurig doorheen. 
Na ons uitstapje naar de hoofdstad aten we een enorme biefstuk en toen was onze tijd samen alweer bijna voorbij.

Vorige week hebben we een weekje pauze genomen van al het studeren uit boeken en achter de piano. En met een goede reden: de familie Gerben, Manon en Anna Mol kwam op visite.

Ook zij hebben een kijkje genomen in ons Engelse leven. Gerben wilde zelfs aan den lijve ondervinden welke krachtproef wij per fiets dagelijks ondergaan. Hij heeft zich kranig geweerd en was onder de indruk van het hellende vlak. Verder werd er gewinkeld, werd Londen door een grijze miezer bekeken en hadden we een verrassende jaarwisseling, waardoor wij onverwachts een paar dagen in Nederland doorbrachten.

Komend weekend komen Jaco en Karin ons met een bezoek verblijden en het weekend daarna mogen we Aart-Jan, Marijke en Semme begroeten. En iedereen maar denken dat wij studeren…